سوالات درسی

شاخص در گروه اسمی چیست؟

درود : شاخص در گروه اسمی چیست؟

 

پاسخ کاربر :

شاخص ها: عناوین و القابی هستند که بدون هیچ نشانه یا نقش نمایی، بدون فاصله در کنار اسم قرار می گیرند. (مانند: آقا، حضرت، دکتر، استاد، کربلایی، سرکار، عمو…)

برای شاخص در جمله مثال بزنید.



درود : آیا شاخص­ها همیشه وابستۀ پیشین هستند؟ با ذکر مثال ثابت کنید.

خیر، شاخص ها گاه پس از هسته می آیند که در این صورت نقش وابستۀ پسین دارند.

مثال:

احمد آقا به مزرعه رفت.



درود : آیا عناوین و القاب همیشه نقش شاخص دارند؟

بله چنانچه واژ­های یاد شده به عنوان عناوین و القاب در کنار اسم به کار روند شاخص هستند امّا

چنانچه به صورت اسم به کار روند دیگر شاخص نیستند و نقش های دیگری می پذیرند؛ مثال:

دکترِ اعصاب آمد: هسته                                  برادر حاج­آقا را دیدم: مضافٌ­الیه

 



درود  :  آیا هر گروه اسمی حتماً یک شاخص می­پذیرد؟

خیر، گاهی شاخص ها بیش تر از یک مورد ذکر می شوند؛ مثال:

حکیم حاج ملّا هادی سبزواری صاحب کتاب شرح اسرار است: حکیم: شاخص / حاج: شاخص / ملّا: شاخص



درود : چگونه در جمله، گروه اسمی را پیدا کنیم؟ به عبارت دیگر، روش تشخیص گروه­های اسمی در جمله چگونه است؟

در هر جمله، به تعداد اسم­های مستقل گروه اسمی داریم؛ مثلاً در جملۀ:

من زیر آن درخت بی­میوه، مردی را دیدم.

اسم­های مستقل عبارت­اند از: «من، درخت، مرد» که اوّلی وابسته­ای ندارد و دوّمی و سوّمی وابسته­هایی پذیرفته است. پس در جملۀ ذکر شده سه گروه اسمی وجود دارد.

 

چند جمله را به لحاظ گروه اسمی بررسی کنید.

سرخی سیب ها هوس آدمی را زنده می کرد.

سرخی: هسته؛ سیب: مضافٌ الیه؛ ها: نشانۀ جمع / هوس: هسته؛ آدمی: مضافٌ الیه / زنده: هسته

حکیم ملّا هادی سبزواری فیلسوفی مشهور است.

حکیم: شاخص؛ ملّا: شاخص؛ هادی: هسته؛ سبزواری: صفت بیانی نسبی / فیلسوف: هسته؛ «ی»: نشانۀ نکره؛ مشهور: صفت بیانی ساده

او آشغال های نسوخته را جمع آوری نمود.

آشغال: هسته؛ ها: نشانۀ جمع؛ نسوخته: صفت بیانی مفعولی

این همه مال و ثروت از بهر چه؟ این همه به چه کار آید؟

این: صفت اشاره؛ همه: صفت مبهم؛ مال و ثروت: هسته / این: صفت اشاره؛ همه: هسته

اینان را که می­بینی، همگی از حضرت شیخ سعدی تقلید کرده­اند.

این: هسته؛ ان: نشانۀ جمع /  حضرت: شاخص؛ شیخ: شاخص؛ سعدی: هسته

بیشتر کسانی که به مدرسه نیامدند، بیمار بودند.

بیشتر: صفت مبهم / کس: هسته / «ان»: نشانۀ جمع / «ی»: نشانۀ نکره

در ایران باستان، چنین آداب و رسومی وجود داشت.

ایران: هسته / باستان: صفت بیانی

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *